Beste lezers,

Bas is thuis.
Alweer een paar dagen thuis, vanaf 29 september wel te verstaan. En nog niet veel bijzonders gedaan, maar dat hoeft ook helemaal niet! De ‘normale’ dingen waardeer ik nu enorm, gewoon thuis zijn. Slapen in mijn eigen bed, met het gezin eten, tv kijken – ik had immers 3 maanden geen TV op mijn kamer. Uit principe: ik moest er immers voor betalen, en het is geen hotel. Ik kies immers niet om in het ziekenhuis te liggen. Of ik het gemist heb.. mwah klein beetje dan. Vanaf morgen, woensdag 3 oktober ga ik starten met fysio en medische fitness om alvast flink proberen aan te sterken zodat ik in Rotterdam sneller klaar ben.

SP.
Morgenavond is het dan eindelijk weer zover: SP fractie/bestuursvergadering.
En heb er enorm veel zin in, in de tijd dat ik in het ziekenhuis lag is de SP mij totaal niet vergeten én ik de SP niet. Vele kaarten, mailtjes en bezoek mocht ik dan ook ontvangen van mijn rode collega’s. En dan morgen weer naar mijn oude vertrouwde SP kantoor in Oss. De afgelopen campagne evalueren en ook alvast een blik in de toekomst werpen en de gemeenteraadsverkiezingen bespreken. Ik heb er in ieder geval zin in.

Bezoekers bedankt!
Terugkijkend op mijn ziekenhuis periode in het UMC st. Radboud in Nijmegen heb ik ook wederom mijn ware vrienden leren kennen. Velen zijn op bezoek geweest of hebben op een andere manier iets van zich laten weten. De steun – soms uit onverwachte hoek – heeft mij gesterkt op vele punten. Ook zijn er helaas sommige niet langs geweest waar je het wel van verwachtte maar dat zal altijd wel zo zijn denk ik zo. Gelukkig dat ik zoveel bezoek heb gehad, dat maakte letterlijk het verschil tussen de dagen. Iedereen bedankt voor het fijne bezoek, kaarten en de digitale aandacht!

Cijfers en feiten. 
In totaal heb ik dus 92 dagen in het ziekenhuis gelegen, waarvan 6 dagen in ziekenhuis Bernhoven in Oss. In die 92 dagen heb ik 64 keer een injectie mogen zetten tegen trombose en ben ik 9 keer in mijn polsslagader geprikt om bloedgassen af te nemen voor onderzoek. Tijdens de opname heb ik 4 scan’s gehad, 6 röntgenfoto’s v.d. longen, 1 inspanningstest, 1 bronchoscopie, 6 ECG’s, 2 echo’s, 1 doorlichting v.h. middenrif, 8 blaastesten, 1 middenrifonderzoek op de Medium Care,  1 allergietest, en enorm veel bloedonderzoeken. Ondanks de vele onderzoeken is de oorzaak tot op heden niet gevonden.

De menselijke maat.
Naast deze onderzoeken heb ik ook enorm veel gesprekken gevoerd met allereerst mijn hoofdbehandelaars: de longartsen. Ze hebben me altijd goed begeleid. Er was wel eens discussie die vooral voort kwam uit frustratie, omdat we de oorzaak niet konden vinden. Maar ze waren oprecht betrokken bij mijn situatie en kwamen ook aan mijn bed als er even niets te melden was. Daarnaast heb ik ook contact gehad met: Het pijnteam, cardiologen, internisten, neurologen, psychologen, IC artsen, revalidatieartsen,  fysiotherapeuten en noem het maar op. Enorm veel dus.

Meer dan zorg alleen.
Ook de verpleging was over het algemeen top. Natuurlijk kan je het met de een beter vinden dan met de ander, dat is menselijk. Maar met het overgrote deel kon ik het erg goed vinden. Veelal waren ze ongeveer van mijn leeftijd: Omdat de afdeling -”verpleegafdeling longziekten C4L”- een opleidingsafdeling is. Veel verpleegkundigen waren in voor een praatje, en als het behoorlijk druk was op de afdeling bleven ze vaak even in hun vrije tijd zitten om te kletsen en te vragen hoe het ging. Dat is oprecht betrokken, mijn waardering is dan ook groot. Ook heb ik  ’s nachts meerdere nachtelijke gesprekken gehad, ter afleiding als ik pijn had. Ik geloof vast dat ze soms een beetje gek van me werden ;-), deze praatmachine staat namelijk niet vaak uit..  Soms vervaagde de lijn van zorgverlener/patiënt even. Sommigen noemen het misschien onprofessioneel, maar ik niet. Als je een langere tijd in het ziekenhuis ligt dan krijg je hoe dan ook een band met de verpleging, dus soms worden de gesprekken ook persoonlijker. Dit ging gemakkelijker omdat ze vaak van mijn leeftijd waren. Dat hoort ook bij patientenwelzijn en zorg vind ik, zolang het niet ten koste gaat van de professionele zorgverlening moet het kunnen.
Ook bestelden we met enige regelmaat wat bij Cicék – de turkse pizza/shoarma tent – waar we dan gezamenlijk wat bestelden en aten. Dat zijn toch de leuke dingen in het ziekenhuis. En vind het oprecht jammer dat ik met sommigen geen contact meer heb..

Actief genieten.
Nu 2 maanden thuis, dus langzaam weer de dingen doen waar ik mijn energie uithaal. De SP, ROOD-jong in de SP, de RaboBank jongerenraad en uiteraard mijn vrienden, familie en vriendin. Ook moet ik nog wat zaken voor school doen, maar dat gaat pas van start als ik helemaal hersteld ben. Uiteraard moet ik opletten dat ik niet teveel hooi op mijn vork neem, want het zit er dik in dat ik mijzelf voorbij ga lopen. We zullen zien, wordt vervolgd!