Op donderdag 31 oktober wordt er over de Osse programmabegroting gesproken. De programmabegroting bevat alle plannen voor de komende jaren, inclusief bezuinigingen en investeringen. Het boekwerk van in totaal 254 bladzijden laat zien wat er in Oss de komende jaren gaat gebeuren. In totaal gaat de gemeente Oss in 2020 €349.634.000 uitgeven, dat is zo’n € 3.810 euro per Ossenaar.
Sommige voorgenomen maatregelen van het VDG-CDA-VVD-Beter Oss college vallen op. In negatieve zin is dat de ‘Aanpassen regeling gehandicaptenparkeerkaart’. De gehandicaptenparkeerkaart wordt verstrekt aan Ossenaren met een beperkte mobiliteit. Dit houdt in dat ze of niet ver kunnen lopen of dat er een andere argument is dat een invalidenkaart noodzakelijk maakt. De EU-gehandicaptenkaart is een recht voor inwoners die dat nodig hebben. Inwoners moeten echter wel aantonen dat zij de kaart nodig hebben. Dit gebeurt door middel van een verplichte medische keuring. De gemeente Oss is van plan om vanaf 2021 een eigen bijdrage te vragen voor de gehandicaptenparkeerkaart. ‘We vragen een eigen bijdrage van € 100,-. Dit bestaat uit € 25 aan leges en € 75 als bijdrage voor de kosten van het medisch advies voor het aanvragen van de gehandicaptenparkeerkaart. Totale opbrengst is naar verwachting €60.000,- per jaar.’ Zo staat te lezen in de programmabegroting.
Maar is dit een rechtvaardige maatregel? Voor het geld hoeft de gemeente Oss het principe niet te doen. Een besparing €60.000 per jaar is weinig op een bedrag van in totaal €349.634.000. Daarnaast is het een vreemde maatregel: welk maatschappelijk probleem lossen we hiermee op? Hoe rechtvaardig is het om de kosten van de invalidenkaart bij de gebruiker neer te leggen? Het is immers geen ‘keuze’ of je de invalidenkaart gebruikt, het is bittere noodzaak, voortkomend uit een niet gekozen beperking van de inwoner. Een bijkomend probleem is ook nog eens dat andersvalide inwoners vaak al te maken hebben met een stapeling (en stijging) van (zorg)kosten. Het hebben van handicap is immers een dure aangelegenheid. Dan heb ik het nog niet eens gehad over het feit dat de kaart maximaal 5 jaar geldig is. Dus na vijf jaar moet de herkeuring plaatsvinden en worden er opnieuw kosten doorgeschoven naar de gebruiker.
De trend van het individualiseren van zorg gerelateerde kosten moet een halt toe geroepen worden. Een mobiliteitsbeperking is geen keuze, maar een verdrongen feit. Het is een kwestie van solidariteit om dit soort kosten als gemeenschap samen op te vangen. Dit heet omkijken naar- en zorgen voor elkaar. Ik ga er vanuit dat het college dit principe ook in de praktijk blijft uitvoeren en dit voorstel van tafel veegt.
