Vol ongeloof las ik in het AD van 29 November 2013 dat ”Kankerzorg onbetaalbaar wordt’‘.In het artikel staat het volgende:

”De zorg voor kankerpatiënten dreigt onbetaalbaar te worden, doordat er steeds meer dure medicijnen zijn en het aantal patiënten fors stijgt. Er moet daarom een maximumvergoeding komen voor kankergeneesmiddelen. Dat zeggen oncologen, gezondheidseconomen en patiëntengroepen tegen de Volkskrant.”

Als ex-kankerpatient ben ik benieuwd welke patiëntengroepen ze hebben ondervraagd voor het artikeltje in het AD, want ik kan me amper voorstellen dat patiëntengroepen pleiten voor het versoberen van de vergoedingen voor anti-kankerbehandelingen. Als mens maak ik me nog meer zorgen, waar is de solidariteit, menselijkewaardigheid en gelijkwaardigheid in dit verhaal? Het is prima dat we lastige discussies voeren met elkaar, maar je kan er toch niet serieus voor pleiten dat we financiële grenzen gaan stellen op het behandelen van kankerpatiënten? Daar kan geen zelfrespecterende arts mee instemmen.

Wat kost een mens?
De financiële waarde van een mens is niet uit te drukken, een mensenleven is immers onbetaalbaar. Niemand kiest er voor om ziek te worden, alleen daarom al moeten we de zorg fatsoenlijk regelen met solidariteit als basis van het zorgstelsel. Samen sta je sterker, regel daarom de zorg gezamenlijk. Ziek zijn kan iedereen overkomen, het overvalt je. Het overviel mij immers ook en ook mijn behandeling heeft enorm veel geld gekost. Maar heb ik teveel gekost? Het is onzinnig om te stellen dat de zieken maar voor de kosten van de zorg op moeten draaien. Een samenleving zou beoordeeld moeten worden op het feit hoe ze omgaat met de zwaksten in de samenleving. De zorg is geen markt en de patiënt geen consument!

Kanker zorg is te duur?
Kanker zorg is duur, maar niet té duur. Allereerst bepaalt de overheid waar de prioriteiten liggen, waar geven we wel geld aan uit en waar geven we geen geld aan uit! Die keuzes zijn politiek gemotiveerd, er kan dus ook een andere keuze gemaakt worden. Geen enkel mensenleven mag in gevaar komen omdat de zorg onbetaalbaar wordt. Kanker zorg wordt mede zo duur omdat het onderzoek veelal gedaan wordt door private ondernemeningen, deze ondernemingen hebben als doel winst maken. Het gevolg hiervan is dat de kosten van medicatie enorm stijgen, dit dient aangepakt te worden.

Gelukkig neemt de overlevingskans bij de diagnose kanker de afgelopen jaren steeds meer toe. Daar moeten we trots op zijn! Het doel zou dan ook moeten zijn om van kanker een chronische ziekte te maken waar je niet langer aan kan overlijden. Dat is misschien idealistisch, maar wat is daar mis mee? Ik ben de realist voor vandaag en de idealist voor morgen. Laten we die overlevingskans nog verder verbeteren!

Ziek VS gezond, arm VS rijk.
Wanneer er een financieel plafond ingesteld zou worden voor de behandelingen tegen kanker ontstaan er grote problemen. Op de eerste plaats vind ik het ethisch volstrekt onjuist om een mensenleven in financiële waarde uit te drukken. Op de tweede plaats is het een volstrekt ridicuul systeem omdat het groepen mensen tegen elkaar opzet. Ziek VS gezond en arm VS rijk.

Op de eerste tegenstelling ben ik hierboven al ingegaan. Het tweede zal ik hier toelichten. Indien niet alle kankerzorg meer vergoed wordt treft dit direct de mensen met een minder brede beurs.
Groepen mensen met voldoende financiële middelen kunnen dan de beste kankerzorg krijgen die ze willen, Zij kunnen immers in dit geval een volledige behandeling bekostigen. Zij hebben dus een grotere overlevingskans. Wanneer je het financieel wat minder getroffen hebt of gewoon een midden inkomen hebt zijn de problemen niet te overzien. De financieel zwakkeren en de middeninkomens zijn in dat geval niet in staat om de beste behandeling te krijgen. De overlevingskansen en ongemakken zullen dan ook voor deze groepen slechter uitpakken. Onacceptabel om een wig tussen deze groepen te creëren!

Tot slot is het niet aan de politici of de zorgverzekeraars om te bepalen wanneer iemand een behandeling behoort te krijgen of niet. De zorgverzekeraars en de politici moeten niet op de stoel van de arts of de patiënt gaan zitten. Elke patiënt is anders, jong of oud, arm of rijk, daarbij is ook elk ziekteverloop bij iedereen anders. Het is dus aan de medisch specialisten en de patiënt om voor hun eigen specifieke persoonlijke situatie te oordelen.

Bezuinigen in de zorg is prima.
Als allerlaatste wil ik iedereen meegeven dat bezuinigen in de zorg wel degelijk kan en moet. De zorgkosten stijgen immers.
Ik maak daar wel enkele kanttekeningen bij. Geld voor de zorg moet besteed worden aan de zorg. Dus niet aan allerlei bureaucratische managementlagen en overbodige extra administratie. Daar kan nog een hoop winst geboekt worden! Je kan er als ziekenhuis ook voor kiezen om artsen niet langer in maatschappen te laten werken maar gewoon in loondienst te zetten. Niets mis mee, stuk goedkoper.

Marktwerking in de zorg maakt de zorg onnodig duur. Marktwerking zorgt voor een perverse prikkel in de zorg: winst maken over de rug van de zieken. Stop de marktwerking in de zorg en breng de solidariteit terug. In plaats van geld weg te halen bij kankerzorg zijn er nog tal van andere opties die niet ten koste gaan van patiënten, alleen daar moet men dan wel voor kiezen. En dat kan!