Gegroet beste lezers,
Ik schrijf weer een blog omdat er een doorbraak op komst is. De klachten zijn nog steeds niet verholpen; ik blijf last houden van benauwdheid en pijn. Máár omdat we de precieze oorzaak niet meer kunnen achterhalen moeten we nu verder. Ik moet gaan revalideren, pijnrevalidatie wel te verstaan. 5 Klinieken in Nederland bieden dat aan, dus mijn voorkeur ging uit naar de kliniek met de kortste wachttijd. Dit is Rotterdam.
Zodoende ben ik afgelopen week aangemeld in Rotterdam. De bedoeling is dat ik daar aan de slag ga met pijnrevalidatie,
hoelang het traject zal gaan duren is onbekend. Wel zijn de wachttijden bekend.. Éérst moet er een intakegesprek plaatsvinden, dit kan pas/al over 3 weken. Ten twééde moet ik nog 2,5 maanden wachten wanneer ik een ”JA” te horen krijg bij de intake. Het is weer goed gesteld met de wachttijden in de zorg. Ironische is ook nog eens dat dit de meest snelle manier is, want andere revalidatiecentra hadden wachttijden van 5 maanden!
Ondertussen moet er iets gevonden worden om deze lange wachttijd te overbruggen. Daar hebben nu verschillende malen over gesproken. Het plan is als volgt: vanuit het UMC st. Radboud komen 2 voorstellen. Éen hoe het is in de thuissituatie en één hoe het is in een verpleeghuis. Van beide voorstellen word ik niet direct euforisch, maar we moeten wat. Beide voorstellen hebben voor en nadelen. Maar ze moeten in ieder geval het volgende bevatten: Revalidatiemogelijkheden, Zuurstofvoorzieningen en fatsoenlijke begeleiding en ondersteuning.
Momenteel heb ik oprecht nog geen voorkeur voor het een of het ander. Ik zal de voorstellen van het ziekenhuis zorgvuldig bekijken en dan met een oordeel komen. Mochten er nog wat zaken geregeld worden dan komen we er vast wel uit, want zolang je beide de wil hebt én je constructief opstelt moet dat toch geen probleem zijn. Afwachten dus.
Tot slot ben ik ondertussen bezig met de fysiotherapie in het
ziekenhuis. Elke dag trainen in de oefenzaal en op de afdeling met de verpleging af en toe krukken lopen. Dit alles is erg vermoeiend, maar ben blij en gemotiveerd dat ik nu al kan beginnen. Want hoe meer ik nu doe, hoe minder lang ik straks in een andere instelling hoef te verblijven. Daarom staat er ook in de aanvraag – voor de overbruggingsperiode – dat er revalidatiemogelijkheden moeten zijn. Dan kan ik alvast een deel van het revalidatietraject doen ter voorbereiding op Rotterdam. We zitten hier dus zeer zeker niet stil!
Afsluitend wil ik nogmaals iedereen bedanken die me op welke manier dan ook ondersteund hebben. Nog steeds ontvang ik dagelijks mailtjes en FaceBook berichten, en ook op twitter heeft men me inmiddels gevonden. Vanuit de SP is de aanloop nog steeds enorm: vanuit alle lagen en vanuit het gehele land krijg ik bezoek en ‘SP-post’. Deze week ook een afvaardiging van de Rabobank Jongerenraad van Bernheze-Maasland op bezoek gehad. Ik maak zelf ook deel uit van deze enthousiaste groep jongeren die zich kei hard inzetten voor de Rabobank. Het contact, de ervaringen en aanbevelingen van de jongeren doorvertalen naar beleid van de Rabobank in het werkgebied Bernheze-Maasland. Daardoor hebben jongeren binnen de bank écht een stem! Doet me goed om hier weer eens over gesproken te hebben. Naast het bezoek van de SP en de Rabobank heb ik ook veel ander bezoek gehad van vrienden en familie. Dit doet me enorm goed, ze maken letterlijk het verschil in mijn ziekenhuis dagen. Want hoe je het ook wendt of keert: de ziekenhuisdagen zijn hier anders allemaal het zelfde.
Vanuit mijn bed groet ik u! 😉
Bas
