Dé Ziekenhuis samenvatting

met Geen reacties

Van Havana naar Havana

Inmiddels lig ik vandaag een week in het ziekenhuis – eerst in het lokale ziekenhuis in Oss – nu in het Radboud. Vanaf dinsdag ben ik overgeplaatst van Havana aan de Maas naar Havana aan de Waal! Ik ben hier bekend wegens mijn oncologische verleden, zowel de mensen als het medische dossiers kennen ze hier, daarbij is het Academisch: Dus meer kennis en kunde in huis. Ik heb er vertrouwen in dat ze hier de oorzaken van mijn klachten kunnen achterhalen. Om jullie een eenduidig eerlijk verhaal te vertellen schrijf ik hier even in vogelvlucht hoe het gaat en wat er aan de hand is.

”Borrelpijn
Vorige week donderdag 28 juni zat ik te borrelen op het terras, kreeg toen pijn op de borst en benauwdheidsklachten dus ben zodoende naar huis gegaan. Vrijdag morgen opgestaan met het gevoel ‘niet uitgerust’ te zijn, maargoed iedereen heeft wel eens een dipje. Zaterdag was ons mooie partijcongres in de Brabant Hallen in ‘s-Hertogenbosch waar ik vrijwilliger was. Ik voelde me nog steeds niet lekker maar ging vol enthousiasme! Tijdens het congres niet lekker geworden waarop de gewaarschuwde ambulance het ergste acute uitsloot. Zaterdag via de eerste hulp in Ziekenhuis Bernhoven loc. Oss binnengekomen met aanhoudende klachten, daar werd besloten om tot opname over te gaan.

In Bernhoven hebben ze meerdere onderzoeken gedaan; CT-scan, X-Thorax, bloed, inspanningstesten en ga zo maar door.Controles Alleen de inspanningstest liet afwijkingen zijn: Verminderde zuurstof en conditie. Uiteindelijk ben ik naar enorm veel gedoe overgeplaatst naar het UMC st. Radboud in Nijmegen; het ziekenhuis wat heel lang mijn ’tweede thuis’ is geweest.

Niet aanpakken, maar doorpakken!
Verder voel ik me hier enorm serieus genomen, sommige onderzoeken moeten opnieuw gedaan worden maar er wordt actief naar de oorzaak gezocht. Inmiddels ben ik wel dermate benauwd dat ik zuurstof krijg en weinig het bed uit kom. Een rit naar de WC is een hele inspanning! Volgende week komen er nog diverse onderzoeken waaronder en bronchoscopie: ze gaan dan met een camaratje mijn longen in om te kijken of ze nog afwijkingen kunnen vinden. Dit zal gebeuren ‘onder het genot van’ een ligt roesje omdat ik een allergie heb voor alle vormen van locale verdoving. (voor de kenners onder ons: de amide groepen – scandicaine, lidocaine, mevacaine ed). Verder is de verzorging hier goed, heb het idee dat de verpleegkundige – veelal rond de zelfde leeftijd – oprecht betrokken zijn. Er is veel mis in de zorg, maar aan de verpleging ligt het zeker niet!

Ze liggen aan mijn voet(en)
Ondanks dat het natuurlijk niet echt lekker gaat en dat ik me – om even plat te zeggen – k*t voel krijg ik enorm veel kaarten, watsappjes, FaceBook berichten, bezoekjes en ga zo maar door! Dat doet me echt enorm goed. Verder is het hartverwarmend om te zien hoeveel partijgenoten uit alle lagen van de partij langskomen, bellen, bloemen sturen of wat dan ook. Oprecht betrokken! Heb zelfs in het lokale ziekenhuis iemand lid gemaakt vanuit mijn bed! Ook mijn studiegenoten zijn me niet vergeten 😉 – zij komen ook langs en sturen berichten. En natuurlijk mijn familie en vrienden en tot slot: Mijn vriendin! Ik probeer iedereen op de hoogte te houden via FaceBook, daar zet ik de ‘updates’ neer. Je kan mijn FaceBook pagina vinden aan de linkerzijde van deze pagina.

Iedereen verder bedankt!
en toch nog even een mooie quote:
”What doesn’t kill you makes you stronger!

Subscribe
Abonneren op
guest

0 Reacties
Inline Feedbacks
View all comments